„Powinno się być dobrym jak chleb;

powinno się być jak chleb,

który dla wszystkich leży na stole,

z którego każdy może kęs dla siebie ukroić

i nakarmić się, jeśli jest głodny.”

/św. Brat Albert/

15.08.2012 roku Pan powołał do siebie

naszego najlepszego przyjaciela Rysia Trukana.

Jak trudno zebrać myśli i napisać o Kimś, kto odszedł, a kogo chciałoby się mieć tu wśród żywych. Jakże trudno przyjąć wolę Bożą, kiedy z dnia na dzień Ktoś znika z naszych wspólnych ścieżek.

Jednak ciągle mamy odczucie, że Rysiek jest wśród nas, że czujemy Jego ciepło i życzliwość, jakie wiązało się z Jego obecnością.

Rysiek był człowiekiem niezwykle ciepłym, dobrym, pełnym życia. Angażował się we wszystko, co robił w 100%. Dbał o rodzinę, pomagał w codziennych trudach żonie, mamie, teściowej. Mimo dużych odległości dążył do częstych kontaktów z synem Grześkiem, jechał na te spotkania z Halinką albo sam  do Wrocławia lub w góry, tak jak tym razem…

Na spotkaniach kręgu wyciągaliśmy uszy, gdy zabierał głos, gdy dzielił się swoimi refleksjami pochylony nad Słowem Bożym czy w dyskusji na bieżące tematy.

Śpiewał, fotografował, pisał wiersze, hodował kwiaty, uprawiał ogród, piekł z Halinką ciasto. Żył pełnią życia, według zasad, które cenił. Jego słowa i działania były spójne, prawdziwe. Bóg był mu bliski, ale ciągle chciał być jeszcze bliżej, dlatego znalazł Ruch Światło- Życie, a w nim wspólnotę Domowego Kościoła , dlatego w 2007r. został nadzwyczajnym szafarzem,. Przez ostatnie 7 lat prowadził rejonową kronikę Domowego Kościoła.

„Śp. Rysio był nam bardzo bliski, przede wszystkim poprzez modlitwę. Od kilkunastu lat zbliżaliśmy się wspólnie do Pana Boga modląc się za siebie, uczestnicząc w spotkaniach kręgu Domowego Kościoła, Diakonii Modlitwy, na Rekolekcjach oazowych, na Dniach Wspólnoty, Szkołach Animatora i innych spotkaniach modlitewnych.

Śp. Rysio był dla nas przykładem człowieka otwartego. Otwarcie przyznawał się do miłości do Pana Boga, do miłości do swojej żony Haliny, do swego syna, mamy i do innych bliskich mu ludzi. Było to widoczne w świadectwie Jego życia. Był dla nas wzorem człowieka modlitwy. Z podziwem słuchaliśmy kiedy mówił, że wstawał ok. 5 rano, przed pracą zawodową, aby spotkać się z Panem na modlitwie osobistej – Namiocie Spotkania.

Mimo różnych obowiązków rodzinnych i zawodowych znajdował również czas na modlitwę brewiarzową, różańcową i adorację Najświętszego Sakramentu. Chętnie przyjmował różne posługi przy oprawie Mszy św. Był nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej.

Śp. Rysio był bardzo życzliwy i pogodny. Chętnie śpiewał, żartował i wnosił wiele radości   w nasze życie. Doświadczaliśmy tej radości spotykając się towarzysko na imieninach, rocznicach ślubu i w wielu innych okolicznościach.

W naszej pamięci śp. Rysio pozostanie jako człowiek bardzo ciepły, wrażliwy, serdeczny, godny zaufania – prawdziwy Przyjaciel.”                                  /Maria i Wiesław Dworniccy/

„ Nie zapomnę serdecznych powitań i pożegnań  „na misiaczka”, w których była autentyczna miłość bliźniego. Słyszę ton głosu, wzruszenie, przeżywanie tego, co wypowiadał. Widzę ciepłe spojrzenie, trochę bezradny, roztkliwiający uśmiech. Tyle pokory, ale też ognia, kiedy trzeba było o coś kopie kruszyć.

Dużo nam przekazałeś, Ryśku. Bóg nas Tobą obdarował. Cieszymy się, że spotkaliśmy Cię na naszej drodze”                  

 / Wiesława i Kazimierz Chomowie/

       „Rysio był dla nas kimś bardzo bliskim - wspaniałym przyjacielem. Zawsze mogliśmy na niego liczyć.

Z otwartym sercem służył i niósł pomoc innym. Był przewodnikiem na drodze naszego życia, 
wspaniałym pomocnikiem Pana Boga w zaszczepianiu w nas wiary. 
To właśnie od Rysia usłyszeliśmy słowa, które przyjęliśmy jako motto życiowe dla naszego małżeństwa: 
"Niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce".

      Panie Boże dziękujemy Ci za to że Rysio pojawił się w naszym życiu.”                    

/Aneta i Jarek Kuśmierz/

 Na koniec chcę przytoczyć słowa piosenki, która kojarzy mi się z Ryśkiem, bo On tak spędzał życia czas, by prosto trafić w ramiona Chrystusa. Wierząc w świętych obcowanie, wiemy, że nasz Rysiek jest z nami, a my z Nim.

Do zobaczenia w Niebie, Ryśku /W. Ch./

 Przyjaciele z kraśnickich kręgów DK